ბლოგები
საავტორო უფლებები დიგიტალურ ერაში ანუ რატომ ვყიყინებთ?
რა უცნაური ხალხი ვართ. საავტორო უფლებებზე სახეს ვიხოკავთ მაშინ, როცა არ დარღვეულა და მშვიდად ვართ, როცა თითოეული ჩვენგანი ისე უცხვირპიროდ ვიყენებთ სხვის ინტელექტუალურ საკუთრებას თითქოს მართლა ჩვენი იყოს.
რას ნიშნავს ეს?
ასე მარტივად - ერეკლე დეისაძეს საავტორო უფლება არ დაურღვევია!
რატომ?
ჰო, დიგიტალურ ერაში, როცა ინსპირაციის წყაროს ხშირად წარმოადგენს old but gold კულტურის ნიმუშები, ძველის რეციტირებების, იმპროვიზირებისა და ახლებურად გააზრების რეჟიმში მუშაობს ყველა სფეროს წარმომადგენელი არტისტი, სავსებით ბუნებრივად მიმაჩნია ერეკლე დეისაძისა და მისი შემოქმედებითი ჯგუფის მიდგომები.
მოცემულ შემთხვევაში თუკი ხელოვნების ნაწარმოებებს (აქ: მუსიკალურს) სამართლებრივ ჭრილში განვიხილავთ, ის ემსგავსება სამეცნიერო ნაშრომის სამართლებრივ მდგომარეობას, სადაც მხოლოდ ციტირებაა საჭირო და მითითების დაცვა. ერეკლეს „ხალხურში" ეს მართლზომიერია.
მაშინ, როცა ლეონარდო და ვინჩის, დალის, კანდინსკის, ფიროსმანისა თუ სხვა უამრავი ფერმწერის საქვეყნოდ ცნობილი ნამუშევრების რეპროდუქცია თანამედროვეობის მხრიდან უკვე ჩვეულებრივი ამბავია, ჩვენთვის სულაც არ არის საჭირო ინსპირაციის წყაროს მითითება, რაც ისედაც ნათელია საქმეში ჩახედული ადამიანისთვის.
უმჯობესია, თუ ვიქნებით კეთილსინდისიერები ავტორის სახელის უფლების დაცვისას და იქ ავიმაღლებთ ხმას, როცა სხვები საკუთარ ინტელექტუალურ საკუთრებას წაგვართმევენ, რითაც დიდ მატერიალურ სარგებელს ნახავენ. ხოლო ყიყინი, რაც არ უნდა ტრენდული იყოს ის, მაინც ტეხავს!
2016 წელს WIPO-მ ციფრულ შემოქმედებას - Culture Reimagined- ს მიუძღვნა, რაც სრულიად გონივრულ და ჯეროვან შესაბამისობაშია დიგიტალური ეპოქის გამოწვევებთან.
