თუ ყვავი ვარდსა იშოვნის, თავი ბულბული ჰგონია.
ბოროტსა სძლია კეთილმან, არსება მისი გრძელია!
გველსა ხვრელით ამოიყვანს ენა ტკბილად მოუბარი.
ვარდთა და ნეხვთა ვინათგან მზე სწორად მოეფინების,
დიდთა და წვრილთა წყალობა შენმცა ნუ მოგეწყინების!
ვერ დაიჭირავ სიკვდილსა გზა ვიწრო, ვერცა კლდოვანი;
მისგან ყოველი გასწორდეს, სუსტი და ძალ-გულოვანი.
ბოლოს შეყარნეს მიწამან ერთგან მოყმე და მხცოვანი
სჯობს სიცოცხლესა ნაზრახსა სიკვდილი სახელოვანი!
ზოგჯერ თქმა სჯობს არა-თქმასა, ზოგჯერ თქმითაც დაშავდების.
თუ თავი შენი შენ გახლავს, ღარიბად არ იხსენები.
კარგი საქმე კაცსა ზედა აზომ თურმე არ წახდების.
კოკასა შიგან რაცა დგას, იგივე წარმოდინდების.
ლეკვი ლომისა სწორია, ძუ იყოს, თუნდა ხვადია.
მზისა შუქთა ვერ-მჭვრეტელი ია ხმების, ვარდი ჭკნების.
მტერი მტერსა ვერას ავნებს, რომე კაცი თავსა ივნებს.
ოდეს კაცსა დაეჭირვოს, მაშინ უნდა ძმა და თვისი.
ოდეს ტურფა გაიაფდეს , აღარა ღირს არცა ჩირად.
რა ვარდმან მისი ყვავილი გაახმოს, დაამჭნაროსა,
იგი წავა და სხვა მოვა ტურფასა საბაღნაროსა.
რა ვარდმან მისი ყვავილი გაახმოს, დაამჭნაროსა,
იგი წავა და სხვა მოვა ტურფასა საბაღნაროსა.
რაც არა გწადდეს, იგი ქმენ, ნუ სდევ წადილთა ნებასა.
სიცრუე და ორპირობა ავნებს ხორცსა, მერმე სულსა.
ქმნა მართლისა სამართლისა ხესა შეიქმს ხმელსა ნედლად.