Camellia sinensis - ის ანუ ჩაის ბუჩქის აღმოჩენა უკავშირდება მითიური ჩინელი იმპერატორის შენ ნუნის სახელს, ფიქრობენ რომ ეს ამბავი დაახლოებით ძვ. წ-აღ 2700 წელს მოხდა. რა თქმა უნდა დანამდვილებით ამას ვერავინ იტყვის მაგრამ ჩაის ბუჩქის ნაყენს ადამიანი ყოველდღიურობაში უძველესი დროიდან მოიხმარს.
ცნობილია რომ ახ. წ. აღ 618-907 წლებში ტანის დინასტიის მმართველობისას, ჩაი ნაციონალური სასმელის სტატუსს იპოვებს, ჯერ კიდევ ჩვ. წ. აღ III საუკუნიდან საიმპერატორო კარის სადღესასწაულო სუფრებზე ღვინო ჩაით ნაცვლდება, ამიტომ მისი ნაციონალურ სასმელად ქცევა გასაკვირი სულაც არ არის. ის იმდენად პოპულარული სასმელი იყო ჩინეთში რომ ახ. წ. აღ 780 წელს მწერალი და ჩაის მცოდნე ლუ იუ წერს სამტომეულ ნაშრომს სახელად „ჩა ძინ"-ს რომელშიც აღწერილია მისი ისტორია, კულტივირებისა და დაყენების მეთოდები.
რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს იაპონიაში ჩაიმახ. წ-აღ 705 წელს იაპონელი ბერის დენგო დაიშის საშუალებით შეაღწია, მანამდე იაპონელებმა მასზე არაფერი იცოდნენ დღეს კი ძალიან ცოტა ადამიანი თუ მოიძებნება ვისაც ჩაის სმის იაპონურ რიტუალზე არაფერი სმენია.
როგორც ცნობილია რუსებმა (1618 წელს) ბრიტანელებზე ადრე გასინჯეს და შეიყვარეს ჩაი რომელმაც დაახლოებით 1650 იანი წლებისთვის შეაღწია როგორც ინგლისში ისე ამერიკაში, თუმცა ბრიტანელებმა რუსებისგან განსხვავებით ჩაის სმა იაპონელების მსგავსად მარტივ მაგრამ მაინც რიტუალად აქციეს.
1904 წელსსენტ ლუისში, ჩაის მსოფლიო გამოფენაზე, რიჩარდ ბლეჩინდენმა წარადგინა თავისი გამოიგონება ე.წ. „ცივი ჩაი" რომელიც ძალიან ბევრი ადამიანის საყვარელი სასმელია დღესაც. ხოლო 1908 წელს ნიუ იორკელმა ჩაის გამყდველმა რიჩარდ სალივანმა გამოიგონა ჩაის ერთჯერადი პაკეტი რომლებიც გვიმარტივებენ მისი დაყენების პროცესს.
როგორც ვიცით არსებობს 6 ფერის ჩაი: თეთრი, ყვითელი, მწვანე, ღია მწვანე, წითელი და შავი, ხოლო ტიპის მიხედვით ასობით ტიპის ჩაი რომლებიც ერთმანეთისგან განსხვავდებიან ფერმენტაცის ხარისხით, დამუშავებით, შემადგენლობითა და შესაბამისად არომატებით. ტექნიკურ დეტალებზე საუბარი შორს წაგვიყვანს ამაზე სხვა დროს სხვა ბლოგპოსტში.
მოკლედ, რთულია ჩაის მოყვარულებმა გავუძლოთ ცდუნებას და არ წავიდეთ აღმოჩენებზე მაშინ როცა ამდენი სახეობის ჩაი არსებობს და ელოდებიან როდის შევიყვარებთ და ვაქცევთ მათ ჩვენი ყოველდღიურობის ნაწილად ...